Ayhan Hünalp (1927 - )

Bitlisde doğdu (1927). Annesi Kadıköylü Hayriye Hanım, babası, atının mahmuzlarını bile Demirbaştır, eli yanar diye oğluna elletmeyen Cihangirli Mülazım-ı evvel Nurettin Efendi. Ankara Üniversitesi Dil-Tarih-Coğrafya Fakültesi Türkoloji bölümünü bitirdi (1953). Mesleğinde 25 yılını tamamlayarak Basın Şeref Kartını aldı (1968).

1943-1947 yılında İstanbul Ekspresin Ankara muhabirliğiyle, Ankara Radyosu Ayşe Abla Çocuk Kulübünde aktörlük yaptı. Vatan Fedaileri ile Çalışan Kazanır adındaki radyofonik oyunları üçer kez oynadı. 1947-1950 yılları arasında Ulus, Akşam Haberlerinde çalıştı. 1950-1953 Kaynak Dergisi yazıişleri müdürlüğü, 1955-1960 Tercüman Gazetesi siyasi muhabirlik, köşe ve röportaj yazarlığı, Sanat sekreterliği, istihbarat şefliği yaptı. 1963-1965 Hürriyet Gazetesi istihbaray şefliği, Son Saat Gazetesi, Türkiye İşveren sendikaları Konfederasyonu basın sekreterliği. 1966-1990 Şişecam Genel Müdürlüğü basın müşavirliği ve Şişecam Dergisi Yazı işleri müdürlüğü.

1960-1962 yılında İstanbul Gazeteciler Cemiyetinin yarışmasında, Tanrıyı dolandıran dindarlaradındaki fıkrayla ikincilik, 1962 de Varlık Dergisinin yarışmasında ikincilik (Tutsakların İhtilali), ve çeşitli yarışmalarda yedi kez birincilik aldı.

1960-62 arasında İstanbul ve Kıbrıs radyolarında Türk Yazarlardan örnekler proğramını hazırlası. Şiirleri Romence, Sırpça, Arapça ve İngilizceye çevrildi. Denizaltı ile dalan ilk Türk Gazetecisi, 1955. Teğmenim şiiri Deniz Kuvvetlerimizin müzelerine kondu.

Halen Uzel Makina Sanayiinin, Türkiye Gemi Mühendisleri Odasının Basın, Yayın, Dizayn müşaviri, İstanbul Gazeteciler Cemiyetinin Bizim Gazetesinde Köşe yazarı.

Basılı Eserleri:

  1. Üç Otuz Para, şiirler, 1950
  2. Küçük İstasyonlar, sineroman, 1953
  3. Vapur Düdükleri, sineroman, 1962
  4. Bir Martı Öttü, şiirler, 19643
  5. Üç Otuz Para, şiirler, 1968
  6. Dağlara Giden Yollar, basın ve sanat hatıralar, 1974
  7. Uzak Maviler, şiirler
  8. Şarkısız Dünyaların Orkinozları, sineroman, 1977
  9. Islak Kanatlı Kuşlar, sineroma, basılıyor.

Kaynak: Doğan Ülkekul, 1997.